De uitbraak van Th Da Freak kan doen denken aan die van zijn afgoden. Omdat het altijd een soort wonder is als je erover nadenkt, dit moment waarop een « normale » man een gitaar pakt en een superA-held wordt die ons net zo goed naar de andere kant van de spiegel kan brengen als hij ons kan begeleiden huilend in ons bier wanneer ons hart in duizend stukken breekt op de bevroren vloer van volwassenheid.

Gestevigd door de frequentisering van Bordeaux-kelders en repetities op zolder met zijn broers, profiteerde de jonge muzikant van zijn jarenlange training om alles te doen wat hij kon, van Dylan tot Nirvana, van het fluweel tot de Californische garage en vooral op deze plek vond het wonder plaats. Verre van te klinken als een BO-samenvatting van een Netflix-serie of een saaie afspeellijst op Spotify, zijn muziek is gevallen op fans van bubble grunge en punk zo slim als bliksem op de Hill Valley-klok. In 2016 trok The Freak, het eerste album dat onbedoeld werd uitgebracht, de aandacht van een paar journalisten en het Howlin Banana-label. Sinds die tijd volgen we het blauwe haar van Th en zijn gezelschap van mooie monsters aan het einde van de wereld, of in ieder geval onze alcoholische nachten die alleen op deze kleine tijdloze klompjes wachtten om een cadeau te vergeten dat niet altijd erg chic was.

Tot nu toe gefascineerd door de gewelfde nerds van pop die alles produceren in autarky ( van Brian Wilson tot R Stevie Moore via Connan Mockasin ), Thoineau werkte hier voor het eerst samen met een producer, de in Bordeaux gevestigde Stéphane Gillet ( Sam Fleisch, Pretty Inside ). Maar wees gerust: er is geen twijfel mogelijk over deze Coyote van een volwassen album, integendeel. Dit nieuwe muzikale verhaal, dat de hondenheld van de Amerindiaanse verhalen, die we hier kennen als een ongelukkige cartoon, voor totem neemt, is dat van een kunstenaar die borrelt, verslonden door het vuur dat hem bezielt en zijn tegenstellingen die hij uiteindelijk accepteert te omarmen. Ontembare, onverstoorbare en speelse.